Przedostatni wpis o roślinności Madagaskaru będzie dotyczył moich zachwytów wobec fantazji  i niezwykłej kreatywności Matki- Natury.

Ravenala madagascariensis czyli pielgrzan ( najczęściej zwany palmą podróżników ) to okazałe drzewo dorastające do 30 m wysokości, z pięknymi  liśćmi układającymi się w efektowny wachlarz. U nasady liści gromadzi się woda, która bywa ratunkiem dla wędrujących pielgrzymów stąd ta potoczna nazwa rośliny.

Fotografia poniżej pokazuje skalę – dom za ravenalą  jest budynkiem  standardowej wielkości .

Ravenale często sadzone są przed kościołami , hotelami, budynkami użyteczności publicznej. Są symbolem Madagaskaru , a ich  pióropusze zdobią skrzydła samolotów  linii  lotniczych :

Drugim moim zachwytem w świecie flory były baobaby.

To dostojne, wielkie ( wysokość do 25 m) drzewo wzbudza respekt szczególnie, że tam na Madagaskarze rośnie na ogół pośrodku „niczego” czyli  zasuszonych , często kolczastaych krzaczorów nie za wielkiej wysokości. Dominuje nad nimi i szczególnie rozmiary jego pni zdumiewają – bywa, że ich średnica to nawet kilkanaście metrów. Te na wyspie miały raczej smuklejsze pnie , które zresztą skutecznie ukrywają swój wiek. Baobab ma wewnątrz gąbczastą strukturę, która- w przeciwieństwie do słojów w innych drzewach – nie pozwala na dokładne datowanie wieku drzewa.

To najstarszy na wyspie okaz baobabu – otoczony czcią  ( i płotem), liczy około 1000 lat. Na jego terytorium  wchodzi się boso –  ziemia we wrześniu była niesamowicie rozgrzana tak, że trudno było po niej stąpać . Wokół pnia drzewa widać było  rozpostarte tkaniny – swoiste wota dziękczynne, figurki, ale i butelki z alkoholem. Ten baobab jest traktowany przez mieszkańców  z szacunkiem należnym świadkowi historii, jak wszystko co stare budzi wśród Malgaszy należny respekt.

Na Madagaskarze rośnie 6 z  9 ogólnie występujących na świecie baobabów. Ich spore skupisko jest na pd-zach wybrzeżu wyspy. W porze suchej kiedy to odwiedzałam wyspę  są pozbawione liści, na gałęziach – bywa – wiszą jeszcze pojedyncze owoce. Wówczas to szczególnie dobrze widoczny jest pokrój drzewa, które według podań było tak dumne i pyszniło się swoją wielkością, że Stwórca postanowił ukrócić te zapędy i nakazał by  od tej pory sadzono je korzeniami  do góry ( w domyśle – okazała korona drzewa jest pod ziemią ).

Drzewa te stanowią ogromne rezerwuary wody, ich kora bywa wykorzystywana jako budulec w prymitywnych chatach , owoce – owalne , wielkości kokosa, pokryte brązowym aksamitem są pokarmem dla bydła ( skóra), a nasiona jedzą ludzie .

Spektakl zachodzącego słońca jaki dane mi było oglądać w Alei Baobabów k/Morondavy  był jednym z najbardziej spektakularnych przeżyć  związanych z pięknem przyrody i jakkolwiek kiczowate wydają się zdjęcia  to uroda obrazu TAM oglądanego  była niezwykła.

Miłość do tych dostojnych , dumnych drzew zaowocowała eksperymentem – przywiezione nasiona wysiałam  w nadziei, że uda się wyhodować małe baobaby, a perspektywie ( także wobec ocieplenia klimatu ) wysadzić  we Wrocławiu Aleję Wolności .

2 tygodnie po wysianiu

3 tygodnie po wysianiu

4 tygodnie

5 tygodni

Proces jest długotrwały i niepewne są jego skutki, ale spróbować nie zawadzi.